یک شنبه شبهای دلگیر

یک شنبه شبهای آسایشگاه کمی دلگیر از آب در می آید .... شنبه ها هنوز بوی خونه در مشاممان است ..... انرژیهای نهفته آزاد است ...دوباره سر صبحگاه پچپه ها ست و خنده های ریز به قول انگلیسی ها گیگل

و زیرچشمی پاییدن فرمانده گروهان یا به قول خودشان برای اینکه با ریتم طبل جور در بیاد گور-هان ... ولی یکشنبه ها کمی دلگیر از آب در می آد .... صبح سخت از خواب بیدار می شی .... وارد محوطه که می شی سوز سرما که می پیچه تو بناگوشت و از پشت گردن سر (به ضم اول ) می خوره از کنار مهره هات و چهارستون بدنت رو می لرزونه و اشکی رو از گوشه چشمت سرازیر می کنه کمی بوی «ای خدا !» می ده ....بعد از ظهر سعی می کنی سر خودتو گرم کنی .... حس فوتبال نیست .....حس جمع شدن زیر سقف تخت بالایی با بچه ها و خوردن و گفتن و خندیدن نیست .... حس واکس زدن پوتین ها و برق انداختن اونا هم نیست ... گاهی کتابی بگیری دستت و یه چند صفحه ای ورق بزنی و یه چرتی بزنی .... یه نگاهی به برنامه ی نظافت بندازی که آیا امشب نوبت پله شوری هست یا نه .... و شاید یه بار با بچه ها بری اون پشت مشت ها و یه دودی و منتظر تا وقت خواب برسه ....فردا روز بهتریه ... چون پس فرداش مرخصی یه ...شمارش معکوس شروع می شه .... و دوباره خنده ها شروع می شه .... و دوباره حوضخونه روی تختها راه می افته .... و بحثهای بین بچه ها داغ می شه ....همین بحثهای ساده ی وقت گذرون .... درباره ی عشق و خیانت و سیاست و دیانت و پزشکی و آینده و خارج رفتن و فلان و فلان .....گاهی با مهران و مسعود و عباس می رین یه جایی در پناه دیواری هواخوری ....گاهی با مهدیس می رین فوتبال ....گاهی با امید فحش می دین به زمین و زمان و البته نه از روی حرص بیشتر با خنده و تمسخر .... و شبها بیشتر با علی و داوود بچه های دوران دانشکده یه کوفتی می زنین ....خوبه دیگه ...همینه .... اگه گاهی دغدغه ی اینکه بعد از آموزشی کدوم جهنم دره ای می افتیم نباشه همه چی خوب پیش می ره تا چهارشنبه که باز به قول مهدیس :دارم می رم به تهرون –دارم می رم ه تهرون ....