باور کن

نمی دونم گرمای هواست یا چیزی در وجودم کم دارم .... چیزی از نوع یک آنزیم،یک مولکول، یک فانکشن -اکسیداسیونی ،احیایی - ،یا یک انسان .....نمی دونم که از فرط چه چیزی به چه چیزی رسیده م .... بی حواس، زندگی ام بی هواست .... دوباره فراموشی ها ،سوییچ جا گذاشتن ها ، برای یک از در خانه بیرون رفتن ده بار برگشتنها ،درسی را که باید بخوانی جلوی تلویزیون دراز کش خواندن ها (در حالیکه تویی که ۲۰ سال در زندگی امتحان داده ای و اگر نه دکتر طب لااقل دکترای امتحان دادن داری مطمئنی که بی جواب است و ماستمالی کردن است اینجوری خواندن) ، تستی را که می زنی ناخوانده زدنها ، مث یک پسر تازه بالغ دبیرستانی سربهوا و تهاجمی شده ام .... مثل یک موشک زمین به هوا .... و در همین حال کسالت و خستگی شبانه روزی ام را یا پیری زودرس توجیه می کند یا سرطانی ریشه دوانده .... سرما در گرما .... گرما در سرما .... سرما در سر ِ ما .... سر ِ ما در گرما .....

این دو- سه سال که بگذرد به سالی می رسم که باز خواهم گفت این دوسه سال که بگذرد و بازهم و بازهم و مگر نه اینکه دور چون بر عاشقان افتد تسلسل بایدش؟

م به من :آه ای حلزون ... از کوهستان فوجی بالا برو ...ولی آرام ...آرام ...

من به من :با نگاهت این روزا داری منو چوب می زنی .... بزن بزن ... که داری خوب می زنی ....

من به من: نوش ...نوش ...لاجرعه ی لیالی .... در جمع من و این بغض بیقرار .... جای تو خالی

ما به ما:چرا از اینکه به رویای آن پرنده ی خاموش خبر از باغات آینه آورده ام سرزنشم می کنید ؟ ...خب به فرض که در خواب این چراغ هم گریه ام گرفت .... باید بروید تمام این دامنه را تا نمی دانم آن کجا پر از سایه سار حرف و حدیث کنید ؟

من به من : تو اول باید بدونی من بر من بی من عاشقم یعنی چه ....