خداحافظ

وبلاگی که توش شخصیت حقیقی باشی وبلاگ نیست .... وبلاگ واسه این وبلاگ شده و روزنامه نشده که یه چیز دیگه س .....وقتی وبلاگ می نویسی و دیگران تو رو می شناسن .... اون وقتی یه که به ف... رفتی ..... وقتی کسی می خونه وبلاگتو که می شناستت اون وقتی یه که به ف... رفتی ....  من نمی خواستم بعنوان یه وبلاگ نویس در جمع ملت آشنا شناخته بشم ....

حالم از این جور وبلاگ نویسی به هم می خوره .....دلم یه کنج خلوت تاریک می خواد توی این بلاگستان .... جایی که نورافکن روت نباشه .... جایی که در پس هر خط ات ردپای انحراف و عقده و اهداف خاص رو دنبال نکنن ... وقتی کسی آدمو نمی شناسه که هدفی نداری ...داری؟ .....من که آدرس به این و اون ندادم بیان .... خود شما مردم بزرگوار تبلیغگران بی نام و نشان وبلاگ بودید .....

این وبلاگ را خیلی دوست دارم .....یک سال و یک روز پیش با این پست چنین متولد شد .... با عنوانی روی سر درش که :                     من ندانم که کی ام .....

خداحافظ                                                                        پنجشنبه 27 مرداد ماه سال 1384

خداحافظی کار هجویه ... پس خداحافظ ... همیشه در خداحافظی یک امید به دیدار بعدی هست ... و این خیلی ناجوره .... من ده بار با یک آدمی خداحافظی کردم (برای همیشه ) و دوباره سلام مسخره ای درکار بود و یکبار که بی خداحافظی رفتیم ،رفتیم ..... وبلاگ قبلی من جای خوبی بود ...یک پناهگاه که هم راحت بود هم پنهان ... ولی دیدی گاهی وقتا از رنگ پرده ی اتاقت ،از بوی سیگار های کشیده شده ، سطل آشغال پر از کاغذ پاره ، کتابخانه ی نامرتب و همه چیز آن حالت بهم می خوره ؟!!! ....این وضع ما بود ... این وبلاگ قرار نیست چیز جدیدی باشه ... همون پناهگاه ،همون گوشه دنج برای اشکی ریختن و ...بعدش رفتن ... توی هر سلام یه خداحافظی مستتره و چه هجوه سلام کردن .... من وبلاگ نوشتم برای خودم ...به هیچ دوستی در عالم حقیقت نگفتم که من می نویسم (گرچه آن دوست عزیز صمیمی این ۱۰ -۱۲ سال فهمید و همه شان را خواند !!! ... ) ...وقتی به هیچ کس از کسانی که می بینیشان با تمام واقعیت حقیقیشان خارج از این دنیای مجازی از عالم مجازی خودت چیزی نگویی و بعد این عالم (تو بگو اتاق یا وبلاگ ) بشود یک چیز مهمی توی زندگیت خیلی از واقعیت فاصله می گیری ....جوری که من گرفتم ....خودت می شوی مرکز عالم !! ...شاید دلیل این خودبزرگ بینی خفن این چندماهه ی من وبلاگ باشد ... می خواهم از آن فاصله بگیرم !... وبلاگ قبلی من رنگ و بوی سیاست گرفت ... ناشی از خریت من ! ... کار سیاسی هجو است ...بخدا هجو است ... اگر تقوای انسانی کافی داشته باشم منبعد هیچ اظهار نظری در سیاست نمی کنم ... ما عددی نیستیم ...... کار باید کرد ...باید پیشرفت کرد ... باید بیشتر دانست ...باید ابعاد انسانی خود را وسعت بخشیم ... می خواستم اسم این وبلاگ را بگذارم ((انسان)) ...انتخاب شده بود .... چنین ....اینگونه که ما انسانیم .....و سرگشتگی ام و نادانی ام را فریاد می زنم که : .... من ندانم که کی ام .... و چنین کرکره ی این وبلاگ را پایین می کشم.... از همه هم ممنون .... معذرت ..... خوش باشین ..... پ.ن.: اگه یه جایی توی ده کوره ای از این بلاگستان دیدید کسی مثل من می نویسد احتمالن خودم هستم .... اگر سری بزنید از شما با گوشت تازه ی قورباغه و شیر تازه ی میش و بوی تازه ی خاک باران خورده پذیرایی می کنیم ......  پ.ن.۲: دلم نمی آد برم الکی پ.ن. می ذارم .... پ.ن.۳:ایضاْ پ.ن.۴:شعار همیشگی ما .... ازدواج نکنیم، اگر کردیم بچه ای را بدبخت نکنیم ، اگر کردیم دروغ نگوییم ، اگر گفتیم  از استعمال دخانیات جدن خودداری کنیم ،اگر نکردیم لااقل آزاده باشیم....                                                                                                       باقی بقایتان ... ایام عزت مستدام